Home is where the house is

Beste mensen, ik ben weer op reis en dat betekent dat ik weer ga schrijven. Ik zal niet net als in Marseille iedere week een blog schrijven, maar ik probeer regelmatig iets te schrijven, zodat het toch een beetje te volgen is wat ik allemaal doe.

Ik zal bij het begin beginnen. Een week of vier/vijf geleden was ik de wanhoop nabij, mijn droom om naar Australië te gaan leek niet in vervulling te kunnen gaan.. Op eigen houtje lukte het me maar niet om een stageplaats te vinden; bij de één was er geen Marketing Department, bij de ander kon ik in augustus beginnen. Aangezien ik echter vóór het nieuwe schooljaar mijn stage afgerond moest hebben, was ook dit geen optie. Uiteindelijk heb ik besloten om als wanhoopsdaad een stagebureau in de arm te nemen. Het kost wat, maar dan heb je ook wat, want mijn CV en motivatiebrief werden online geplaatst en nog dezelfde dag kwam er een eerste aanbod voor een Skype 'sollicitatiegesprek'. Het betrof Sofitel, een vijf-sterrenhotel in Sydney.

In eerste instantie wist ik niet goed wat ik me bij een Marketing positie in een hotel moest voorstellen. Evenementen organiseren, contact met sponsors etc., maar het bleek meer dan dat. Het Skype gesprek was uitermate interessant en positief, de stage zoals deze geschetst werd was nog zo veel beter dan ik verwacht en gehoopt had. Evenementen organiseren rondom toneelstukken en 'art galleries', die door Sofitel gesponsord worden, French Film Festival, Tour de France etc. Ik was meteen verkocht.

Het heeft na dit gesprek een tijdje geduurd voordat de kogel door de kerk was; ik was dan uiteindelijk aangenomen! Dit was een week of drie geleden. Toen begon het geregel; visum, vlucht, accommodatie, formulieren voor school, formulieren van de Erasmus periode in Frankrijk die nog niet afgehandeld waren en ondertussen zo goed als full-time werken om ook iets van bestedingsruimte te hebben in Australië. Het was een drukke periode, maar het gaf dagelijks een voldaan gevoel van: 'Zo, ik heb weer veel gedaan vandaag!'.

Dit alles heeft uiteindelijk ertoe geleid dat ik 16 maart, 13.22 Nederlandse tijd Born verliet om richting Schiphol te gaan. Normaal gesproken staat voor zo'n lange vluchten een inchecktijd van 3 uur van tevoren, 16.30 dus. We wilden geen risico nemen, dus we besloten op tijd te vertrekken. Eenmaal aangekomen bleek dit alles voor niets te zijn, want ik kon pas na 6 uur naar de check-in gate. Gelukkig kwamen Tom en oom en tante Geert en Carla met beide hun dochter bij zich me vergezellen. Gezellig iets drinken, iets eten, beetje bijpraten, totdat het dan uiteindelijk zo ver was: Ik moest de reis toch echt alleen gaan continueren. Ik wist het goed droog te houden bij het afscheid, totdat ik onderweg naar de gate nog een lieve sms kreeg van pap, waarna mijn gezicht niet meer droog te föhnen was en ik toch echt langzaam de zenuwen begon te voelen; het was nogal een onderneming.

Even de feiten op een rijtje:

16 maart:

13:22; Vertrek uit Born
15:12; Aankomst Schiphol
20:00; Vertrek van Schiphol
21:05; Aankomst London Heathrow (Plaatselijke tijd 20:05)
22:30; Vertrek van London Heathrow richting Singapore (Plaatselijke tijd 21:30)

17 maart:

11:25; Aankomst in Singapore (Plaatselijke tijd 18.25)
12:50; Vertrek van Singapore naar Sydney (Plaatselijke tijd 19:50)
20:30; Aankomst in Sydney (Plaatselijke tijd 18 maart 06:30)
22:45; Aankomst kamer (Plaatselijke tijd 18 maart 08:52)

Totale reistijd van deur tot deur: 33.5 uur.

Dus ik kom aan bij het huis. Meer nog dan in Marseille dacht ik: Wát een krot! En ik kan niet zeggen dat ik daar inmiddels anders over denk. Net als in Marseille wordt het echter steeds minder erg. Het ziet er niet uit, houten kozijntjes, onverzorgde voortuin, het ziet er gewoon een beetje vervallen uit.

En nu zit ik hier, op mijn kamertje. Even bij de huisbaas langs geweest, die heeft me een kamer toegewezen. Ik had via mail correspondentie gehad, maar tot op de dag van vandaag nog geen bevestiging dat de kamer écht van mij is. Toen ik aankwam heeft een huisgenoot me echter de weg gewezen naar het huis van de huisbaas en die heeft me alsnog een kamer toegewezen. Ik zou volgens de correspondentie via e-mail een kamer moeten delen met iemand van het vrouwelijk geslacht, omdat er nog maar één bed op een gezamenlijke kamer over was. Nu blijkt echter dat er voldoende kamers vrij zijn en heb ik een tweepersoons kamer voor mezelf, ideaal. Grote koelkast, kledingkast met tientallen kleerhangers, een ladenkast, een wasbak met kastjes erbij en twee (eenpersoons) bedden. Dat kan me wel bevallen. Verder heeft mijn huisbaas me een Wifi code gegeven, zodat ik internet heb en is hij even met me naar de supermarkt gelopen, zodat ik ook deze weet te vinden.

Oh ja, nog even over die huisgenoten. Via de e-mail had ik gehoord dat 85% internationale stagiaires zijn en de andere 15% ook internationaal, maar gewoon aan het werk of wat dan ook. Dan verwacht je een multiculturele bende. Nou, niets is minder waar; we zitten met 27 Nederlanders en een Belg in het gebouw. Weg zijn ook meteen mijn zorgen over het 'alleen zijn', zorgen die ik overigens al niet echt had.

Zojuist ben ik met twee van deze huisgenoten, tot nog toe allemaal heel aardige, nuchtere (Nederlandse dus..) mensen, naar het winkelcentrum hier in de buurt geweest. Even de buurt een beetje verkennen. Vervolgens heb ik me teruggetrokken op mijn kamertje en ben ik even alles terug aan het lezen: Whatsapp, e-mail, Facebook, etc. Zometeen bel ik even naar de baas over hoe en wat de introductie morgen gaat verlopen.

Ik moet namelijk morgen al beginnen. Dit betekent dat ik één dag heb om over de jetlag heen te komen. Daarom ben ik ook nog steeds wakker en ga ik proberen tot een uur of 10/11 vanavond (12/1 's middags Nederlandse tijd) wakker te blijven om vervolgens te slapen en morgenvroeg in het Australische ritme op te staan. Een utopie, ik weet het, but you cannot blame me for trying. Na de introductiedagen die nu gaan volgen, zou ik een paar dagen vrij krijgen om aan de stad en het ritme te wennen. Ik hoop dus dat de jetlag meevalt, anders zal ik er volgende week wel overheen zijn.

Dus, plan de campagne: even baas bellen, douchen, koffer uitpakken, hopelijk vanmiddag laat op de middag even bij het hotel mezelf voorstellen en dan proberen wakker te blijven tot vanavond om dan na een kort nachtje hopelijk zonder een al te grote jetlag op te staan.

Ik hoop jullie zo voor nu voldoende bij te hebben gepraat. Ik hoor het graag als er nog dingen missen in het verhaal. Foto's zullen snel volgen, eerst moet ik alle elektronische apparaten opladen (met twee Australische verloopstekkers, dus dat kan even duren).